Categoria : narrativa

Murriniedda di Mario Unali

Intamen de li narrer sa veridade chi giughiat bene inserrada in su coro, si che fit bessidu cun d’unu….”nudda!”, nadu cun d’unu piulu de oghe.
Chi, in s’andare de su tempus, cussa peraula si li fit bortada contr’a issu matessi. B’aiat si e no duos passos, dae sa banchitta ue fit setzidu ismurszende a s’intrada de sa gianna, ue, Antoniainzu si fit paradu reu reu, dimandendeli ite fint sos cuntrestos.
-Nudda!- rispondeit Billia, incrispende de coddos.
Cussa peraula che li esseit deretta, guasi guasi, chena mancu l’aer pessada, comente si narat…. “che troddiu”.
“Ti l’apo a fagher bider deo su nudda!”.
Gai, marghinende in tzelembros milli e una cosa, che li fit bessida!
“Nudda!” S’esseret istadu possibile, Billia cussa peraula si l’aiat retirada. Ma pruite?”
Antoniainzu fit mannu e in possa, ma a issu, a su fizu de Zuseppe Carcassona, no li faghiat timoria niunu.
– Mancu sos dimonios e tantumancu cussu, Antoniainzu, fizu de Peigottu !-
“Prima cosa…, chi sa die de su fattu, l’aiant bidu cun su entone ruju, iscampullitende in su riu, attraessu in su terrinu ruttìu.Segunda cosa…., sas istigas lassadas in su erettu de su reatu, naraiant su restu”.
Leadu dae milli pensamentos, cun una manu fit mandighende pane e casu, giumpaghe e tottu, mentre chi cun sa manu manca, in busciaca, bene istrinta, giughiat a “murriniedda” e, la falaiat e la pigaiat fintz’a perrias, cun d’unu piaghere chi no ischiat narrer comente.
Su giaju nde l’aiat carrada dae sa prima gherra, sa gherra manna naraiat issu, fattende contos a sa minoridade; fattos chi solu Deus l’ischit, e de sas disauras de sa popolassione de tando.
Annos a daeboi,su giaju si che fit mortu, lassende ai cussu nebode, unu petzareddu de terra a lacana a su riu, unu appitteddu de figuindias, e su barraccu, cun aintro s’odijedda, unu labiolu, una cannada e una tribide. Puru tottu sos animales chi possediat: vinti arvegheddas, duos porcos, pagas puddittas e…”murriniedda”. De totta s’eredidade, cussa fit sa pius importante e sa pius fidele. La giughiat sempere in busciaca e no si nde distaccaiat mai, mancu drommende.
Arveschende sa die che fit bessidu in mesu a sa saurra, a recuire s’ama de sas arveghes a sa mandra, pro las murghere. Leone, su cane pastore, fit sempere prontu a li ponner fattu, gai, comente dae cando fit cucciucceddu minore.
-Aioh!! Beni beni!!!- Faghiat, ponzendesi sa manu mesa aberta affiancu a buca.
Sa boghe intronaiat in s’adde aintro de sas rocas pintadas dae s’abba e dae su bentu, in mesu a sas mattas de su mudeju e de su melughidone. A boghe ispallatada e a passu lestru, sighende sas camineras chi che falaiant a su riu fintz’a s’istrampu, ue sos ticchirrios si misciaiant a su murmutu de s’abba currente.
-Beh! Beh!!-
Sa saccaia de ghia s’accereit daesegus de una pescia de ruu, e fattu a issa, totta s’ama.
Attesu pius a in giosso s’intendiant sos canes giannitende su porcrabu e daeboi de l’aer pesadu, subìtu a tocchida.
Sa die aiat murghidu in lestresa, e pro su propriu, aiat giagadu su pagu latte, pro nde fagher duos pischeddutzos de casu.
-Aite non naras su chi giughes in su coro?- Narat Antoniainzu accerendesi a sa pinnetta e abbaidende a incorradura a Billia.
-Nudda!! Rispondeit Billia riende dae laras in fora.
-Cheria idere….deo!!- rispondet Antoniainzu, e si girat pro si ch’andare.
Unu, duos, tres, battor passos……sas istigas in mesu a s’erva isteddada de eddia, faeddaiant giaras. Fint sas matessi agatadas in sos uturinos ue aiant mortu a traitoria a babbu, Zuseppe Carcassona. Lestru che una artzada de oju, Billia che li fit subra. Murriniedda istrinta in sa manu manca, a unu poddighe dae su attile. Un’atera artzada de oju, unu lampalughe, e Antoniainzu rueit che unu saccone boidu in terra, in mesu a su lazu, ammisciu a sos carveddos e a su sambene sou. Sas ancas a rughe, troffigadas: una botte cun sa sola, sutta a sa lugura de su sole e a faccia a chelu aiat sententziadu sa morte sua.In presse ch’aiat trajinadu su mortu sutta a una matta de chessa e l’aiat covaccadu cun rattos e fozas siccas. Daeboi s’aiat samunadu sas manos ei sa cara in su trainu, ch’aiat tzaccadu a Murriniedda aintro de unu truncu boidu de un’arvure sicca. In cue niunu aiat adduidu a che chircare nudda ca pruite b’aiat una tana de espe terranzu cun d’una reje manna cantu una cannada.
Pighende a bidda aiat intopadu a Baroneddu, setzidu in sa petza de sa domo, a s’iscurtza e fruscittende, chi nde fit dae pagu essidu dae prejone, ue che l’aiant postu pro fattos de tempus passadu, e pro su cale Zuseppe Carcassona , su babbu, aiat tistimoniadu contr’a issu.
-Ello!! A ite ses a s’iscurtza? T’as a leare carchi romadia !- narat Billia.
– Apo a istare attentu, sas bottes las apo imprestadas a Antoniainzu.-
Non bisonzat mai de si fidare de niunu e tantumancu de sas cosas chi narat sa zente, chena l’as aere prima de tottu averadas, ca pruite si podet fagher figura fea addainanti de sa zente e pius de tottu de sa cuscescia sua .
Ogni riferimento a persone e a fatti è casuale.

 

 

 

 

 

Commenti

  1. Protagonistas Billia, Antoniainzu, ma chi est su mortu? E pruite l’at mortu?
    Mariu, como mi ses rumpende sos caveddos!
    Gesumaria, cantu sambene, allo chi mi pares che Sevadore Niffoi in La vedova scalza. No sias gai iscarenadu.

    Anghelu de sa Niera

    Anghelu de sa Niera
    Novembre 19th, 2008
RSS Sottoscrivi.