“Notte…ted’esser bentu” di Maria Sale, Premio città di Ozieri 2016, III classificata

Maria Sale

Maria Sale

Su ‘entu est argumentu poeticu subr’a totu e Maria Sale, s’eminente poetessa de idda nostra, lu tratat e lu maltrat dae meda, pensemus puru a s’obera Carignos de’ entu. Cale poetessa o poeta podet fagher a mancu de giogare cun su ‘entu, ma puru cale autore, de s’antigoria, omericu o biblicu, nd’at fatu a mancu? Finas Deus in su Monte Sinai s’est fat’intender comente carignu de ‘entu chena poi pensare a S’Ispiridu Santu chi falende subra Maria Vergine e sos Apostulos in fiamas de fogu s’est fat’intendere che ‘entu gagliardu. In tempus pius accurtzu a nois pensemus, in italianu, a Vento Vento portami via con te! (1942) cantadu dae mamas nostras (m’ammento de mama e de sogra mia Tarsilla chi si poniat a cantare in sas festas custa cantone), deo e totu, prima de iscriere unu ritratu biograficu de mama apo traduidu su facebook una poesia dedicada a mama inue su ‘entu est protagonista.
Maria Sale, però, at iscritu meda poesias de su entu. M’ammento su entu che traessat sas carrelas, pro esempiu, ma custa est poesia ispeciale e Issa si misurat cun su entu cun meda cunfidentzia e lu sighit in sas buglias, ma lu giamat puru “amigu mariolu” e lu faghet bolare cun d’una bella metafora “subra alas d’spuma”, l’iscultat a  “notte manna” cando issu enit dae su mare, pustis l’interrogat puru che cando sas piseddas interrogaiant su cucu:
-Narami s’est fola e fortuna… o sinnu de cale afranzu ch’in cunsideru dispones?- Sighit sa metafora de su ‘entu in bratzu  a sa notte”.
Sa vena poetica de Maria si faghet sempre pius affinada: Issa  su entu
 lu girat che femina chi filat sa lana, che majalza chi movet sa sorte.  La traduzione italiana, fatta dalla stessa poetessa, è ugualmente preziosa, e senza esagerare,  può stare accanto ai migliori poeti contemporanei italiani per forma, per contenuto e per musicalità. Si aggiunga il continuo confronto di Maria in tutti i più prestigiosi premi letterari di Sardegna. (A.T.)

Notte…ted’esser bentu

Ted’esser torra su‘entu
fatende mustras d’ ojitu
in rujadur’e istradone,
aboghinend’a istratolas
e a sas rundas lassana,
tessendeli sas istolas
cun sos umbraghes de luna.

Subra de alas d’ispuma
cun sa timoria antiga,
d’iras e traitorìa,
amigu mariolu
torras,
a notte manna,
dae mare.

Narami s’est fola ‘e fortuna,
a manu tenta lobrada,
in serantina a degogliu
brinchend’ in bator contones,
o sinnu est de cale afranzu
ch’in cunsideru dispones?

Narami s’est pro iscarmèntu
o tapulu
a sorte toccada,
s’ imbitzu
de tenner ausentu,
notte cun boghe ladina,
chi porris in bratzos d’’entu.

 

Notte… sarà il vento
Sarà ancora il vento
che mostrerà occhiolino
all’incrocio di strada,
urlando a sentieri scoscesi
ed abbandonati dirupi,
cui tesserà le stole
con ombracoli di luna.

Sopra ali di spuma
con l’antica paura,
di rabbia e tradimento,
amico mariuolo
torni,
a notte fonda,
dal mare.

Dimmi
se è fiaba di fortuna,
goduta stando per mano,
in quella serata a schiamazzi
saltando in quattro cantoni,
o segno
è di qual protezione
che giusta ritieni e disponi?

Dimmi
se è per monito
o rattoppo
alla sorte spettata,
l’avvezzo di avere tregua,
notte con voce schietta,
che porgi
in braccio al vento.

Commenti sono sospesi.

RSS Sottoscrivi.