” Ammentu pro Antoni Buluggiu” de Mauru Maxia

 Antoni-BuluggiuUn’àteru amigu si nd’est andadu innantis de su tempus. L’apo ischidu oe non dae sos tìtulos de giornales o telegiornales ma dae sos necrològios de La Nuova Sardegna. In àteros tempos cun Antoni nos bidiamus meda ca sas ideas e s’impignu in polìtica fiant che pare. Ma creo chi cussas ideas siant isetadas gasi e totu pro ambos finas a s’ùrtimu, mancari s’atividade polìtica esseret minimada cunforma a vinti o trinta annos innantis. Antoni non fiat de cussos chi mudant sas ideas issoro. Sas suas non fiant ideas cale si siant ma ideales chi isetant finas cando unu detzidet de mudare su tipu de impignu. Difatis no aiat sessadu mai de peleare pro su riscatu de sa Sardigna e aiat detzisu de pònnere s’impignu suo in s’ativididade culturale prus che in sa polìtica de s’inconcludèntzia. E de custu impignu nde sunt testimòngios sa revista Camineras, chi l’at tentu comente fundadore e dae sèmpere unu de sos redatores, e finas unu romanzu in sardu essidu carchi annu faghet e intituladu Lughes umbrinas. Est cun custas òberas chi isse aìat seberadu de nàrrere a sos àteros sardos cale fiant sos valores e sas isperièntzias de tènnere in contu. Unu sero de pagos annos como in Tàtari aiamus arresonadu de comente fiant andende sas cosas e de sos disincantos chi a ambos nos aiant istesiadu dae unu tipu de polìtica chi in àteros tempos a issu che l’aiat fertu finas a èssere segretàriu de su Partidu Sardu. M’aiat dadu una còpia de su primu nùmeru de sa revista Camineras, chi tando fiat galu fata a s’antiga, cun una gràfica e unu tipu de pabilu chi ammentaiant prus sos ciclostilados de sos annos ’70 che una revista. E nde fiat cuntentu de cussu traballu nou mancari tando esseret unu pagu artisanale e diversu meda dae s’editzione bella abberu de s’ùrtimu nùmeru chi apo retzidu dae pagas dies. Si bidiat chi, a pustis de carchi anneu patidu, aiat agatadu una caminera noa in ue pònnere sas energias suas ca s’ideale, intames de minimare, sighiat a li dare una fortza chi li brotaiat dae intro. In prus de èssere istadu un’òmine deretu e unu mastru illuminadu, isse fiat unu chi creiat in sas capatzidades de sos sardos de resessire, mancari a tardu, a seberare una caminera de responsabilidade de los poder giùghere a si rèere de sesi, chentza amparos o istampellas, ca sa dipendèntzia polìtica tenet unu prètziu chi est pagadu dae sos sardos ebbia. Adiosu Antoni, reposa in paghe e chi sa terra ti siat lèbia. (26 de trìulas 2014)

Mauru Maxia

Commenti sono sospesi.

RSS Sottoscrivi.