Categoria : lingua/limba

Su serbidori di Giancarlo Secci

 Pietro si ndi fiat bogau sa camisa e iat aciuvau sa conca in s’àcua frida de su bracili. Apustis ndi dd’iat artziada de scattu e is pilus longus dd’ iant baddau in su fronti. S’àcua iat cumentzau a ddi calai in is coddus. Teniat is ogus serraus e allonghiàt is bratzus. Speranza dd’iat aportu un’asciugamanu lìmpiu e Pietro si fut istrexiu is ogus e iat fissau sa piciochedda cun sa faci ancora sciusta.

“Oi mi toccat de festa” at nau Pietro, cun d’unu arrisixeddu.

Su bracili mannu de perda fiat in d’un’oru de sa pratza, asuta de s’imbragu.

“E is brebeis?” Speranza at pregontau, cun is ogus bàscius.

“Su meri ha incumbentziau su fillu de Pissenti” at nau Pietro.

“Ma est unu piciocheddu!” Speranza at nau.

Pietro dd’iat torrau s’asciugamanu. De un’obilu prantau in su muru nd’ iat spicau sa camisa e dda iat scutulada.

“Est piciocheddu chi scit ita debit fai” at arrespustu Pietro, ponirisindi sa camisa. Tzia Teresa iat tzerriau e Speranza luegu fut curta a cuxina. Speranza fiat una neta de sa meri. Iat dexiotu annus e in sa ‘omu faiat sa serbidoredda.

Pietro si fut criau in su còmudu de pratza e si fut scanciau su cintu de is cratzonis po s’aconciai sa camisa e apustis si fut petonau cun meda incuru ananti de su sprigu. Candu fut intrau a cuxina su meri dd’iat pregontau: “Eita fais, bessis?” Tziu Micheli fiat sètziu ananti de sa tziminera alluta e iat sa pipa in buca.

“Sissi, tziu Micheli” at arrespustu Pietro, arremangandisì is manigas de sa camisa.

Pietro non chistionàt. Abarràt frimu, ananti de su meri, cun is manus tropu mannas stichias in is buciacas de is cratzonis e sa mirada fissa a sa tziminera.

“Eita abetas, su carru?” at fatu tziu Micheli, incruendisì po atzitzai su fogu cun su fusti. Pietro iat artziau is coddus. Iat pistau is peis a terra comenti po si ndi scutulai su prùini de is crapitas e iat lassau sa cuxina santziendi sa conca. Iat arregortu sa giacheta arrimada in d’una cadira asuta de sa triga e si dda fut ghetada in is coddus.

 Nci fut bessiu a su stradoni e passillendi a lestru fiat lòmpiu finsas a su Cumunu. In cussu mericeddu tradu de Sant’Andria in sa pratzita nci fiant sceti tres bècius chistionendi strantàxius asuta de un’opinu. Su chelu fiat prenu de àcua. Pietro fiat torrau agoa i fut inbucau in Su Cuaddu Murru, su bar prus mannu de sa bidda. Aintru, medas giogànt a cartas sètzius in taulinus, atrus bufànt ananti de su bangu de màrmuri.

“Saludaus!” at aboxinau Pietro.

“Saludi!” cancunu at arrespustu.

“Vita!” ant arrespustu atrus. Medas fiant pastoris.

Pietro si fut castiau a ingìriu. Is murus de su locali fiant tapissaus de fotografias de cuaddus. Is taulinus fiant scoscimingiaus e is cadiras impaliadas fuliadas chene òrdini. Una scala de linna chene barandau portàt a su susu. Ingui puru fiant gioghendi a cartas.

Pietro si fut acostiau a su bangu e iat domandau una birra.

“Tempu malu!” at nau unu pastori, bufendi istrantaxu.

“Tempu malu eia” Pietro at torrau. “Pareus in s’ierru.”

“Seus in s’ierru!” at arrisu su pastori, castiendiddu.

“Innui tenis su tallu, o Pietru?” at pregontau s’òmini apalas de su bangu. Cun d’unu tzàpulu dd’iat limpiau un’arrogu de màrmuri.

“In is cungiaus de su meri” at arrespustu Pietro. “In Guzzini.”

In foras iat cumentzau a proi. De sa porta oberta si biiat s’àcua chi pistat in s’imperdau. S’arruga fiat mali illuminada. Is lantionis giai allutus faiant una luxi groga. Puru sa luxi de su bar non fiat una bona luxi. Duus pastoris cun tassas de binu in manu si fiant acostiaus a sa porta. Unu iat amostau a s’atru s’àcua chi calàt asuta de sa luxi de su lantioni. Pietro iat pigau sa birra e si fut sètziu a palas de cuatru giogadoris de scova. Bufàt a surbideddus de s’ampudda e sighiat su giogu de is cartas.

“Nàrant chi tziu Micheli bollat bèndiri is brebeis” at nau unu giogadori, castiendi is cartas.

“Ita ndi sciu, deu?” Pietro at fatu.

“Tropu annadas legias!” at nau un’atru giogadori.

“Est berus” at torrau Pietro.

“Tziu Micheli no est tontu” at nau su primu giogadori. “Ddu scit issu eita depit fai.”

“E si bendit, eita as a fai Pietru?” at torrau s’òmini apalas de su bangu, cun su tzapulu in su coddu.

“Cancuna cosa apu a fai” at nau Pietro. “M’apu a fai unu tallixeddu. Ap’a torrai a bidda e de siguru m’apu a ponni po contu miu.”

“Naras?” at torrau su pastori istrantaxu.

“E de aundi ses?” s’òmini de su bangu at pregontau.

“De Escalapranu” at nau su primu giogadori. “Non ses de Escalepranu?”

“Eia” Pietro at nau bufendi.

“Mi pariat!” at fatu su giogadori. Is atrus giogadoris iant arrisu.

 Iant acabau sa partida e unu giogadori si ndi fut pesau. Pietro iat pigau su postu lìberu. Iant giogau a su bintunu e Pietro iat pèrdiu abarrendi a seti. Atrus duus giogadoris si ndi fiant artziaus. A su cumpàngiu aturau sètziu Pietro ddu iat cumbidau a andai a papai una cosa a domu de Antoniccu Peiattu.

“Poita a domu de Antoniccu?” at pregontau su cumpàngiu, unu pagu imbriagu.

“Poita tenit binu bonu e sartitzu sicau” Pietro at nau.

“Deu seu sceti unu crabaxu” at nau su cumpàngiu, sprapeddendi is oghixeddus arrùbius e santziendi sa conca.

“Pagu deu” at nau Pietro. Su cumpàngiu ddu castiàt de asuta, cun su berrettu abasciau in is ogus.

“Seu sceti unu chi pascit pegus allenus…” at nau su cumpàngiu.

“Andaus!” at fatu Pietro.

“Abeta…” at nau su cumpàngiu. Si ndi fut bogau su berrettu e iat acabau de bufai su ‘inu de sa tassa. A ingìriu de sa conca, in is pilus cracus, si biiat sa sìngia de su capeddu.

“E pesadindi!” at fatu Pietro.

 Iant lassau su bar e asuta de sa pròida iant truessau s’arruga. Pietro si fut tirau sa giancheta in conca. Po s’àcua iant cumentzau a caminai a lestru. Iant pigau un’arrughixedda chi portàt a partiossu. Fatu fatu Pietro si furriàt a castiai su cumpàngiu.

“Seus acanta, o fradi” at nau Pietro candu iant giai fatu unu bell’arrogu. S’arruga fiat scuriosa e prena de ludu. Su cumpàngiu caminàt abellu ororu de su muru. Pietro si fut firmau ananti de una domu bianca e iat pigau a punnigosus unu portali de linna. Nemus iat arrespustu.

“Deu bandu a mi crocai” at nau su cumpangiu totu inciupau.

Pietro iat dubbau prus forti.

“Chini est?” ant aboxinau de aintru.

“As intèndiu?” at nau Pietro a su cumpàngiu. “Ohè, gopai Antoniccu!”

“Ma chini est?”

“Pietro s’ escalaplanesu cun d’unu amigu…”

“Eita boleis?

“Papai cancuna cosa!” at aboxinau Pietro.

“A cust’ora?”

“Papai e bufai” at fatu Pietro castiendi su cumpàngiu. “Pagaus luegu!” at aciuntu. Antoniccu iat obertu su portali.

“Noti lègia po andai a passillai” at nau castiendi in artu e movendi sa conca.

Ddus iat fatu intrai in d’unu aposenteddu de sa pratza. Asuta de una luxi dèbili, citius, iant papau pani e sartitzu e bufau unu litru de binu noeddu de Loceri.

 Candu iant lassau sa domu de Antoniccu fiat mesunoti passau. Proiat a stracìa. Pietro chene si apentzamentai de su cumpàngiu imbriagu iat allonghiau su passu. Su cumpàngiu caminàt in mesu de s’arruga asuta de s’àcua cun su berrettu in is manus. Poderendisì de sa parti de su muru Pietro fut imbàtiu a Corso Italia desertu e currendi fut calau fintzas a sa domu de su meri. Su portali fiat obertu e is luxis ancora allutas.

De siguru ant giai scìpiu, iat pentzau Pietro. Su piciocheddu ddus debit ai abisaus luegu. Ispereus chi apant fatu unu bonu traballu. Chi no si siant fatu reconòsciri de su fillu de Pissenti…

Pietro fut intrau e iat acotzau su portali.

“Ses tui, Pietro?” at pregontau de sa cuxina sa mulleri de su meri.

“Sissi, tzia Teresa” at nau Pietro, accostendisì. “Iais scarèsciu su portali obertu.”

Tzia Teresa iat obertu sa genna de cuxina e Pietro iat biu chi iat prantu. Speranza, in peis apalas de tzia Teresa, prangiat ancora stringendi unu mucadoreddu.

“Ma ita est sussediu?” at pregontau Pietro.

“Delinquentis ant bocìu su fillu de Pissenti e furau is brebeis” at nau asciuta tzia Teresa. Pietro si fut fatu biancu.

“Su battigorru…!” at tzerriau a buca siddada, bessendinci currendi.

 Iat sparrancau su portali i fiat partiu cun sa màchina de su meri. A lestru iat truessau sa bidda e a s’artaria de sa cantonera iat pigau unu mori chi portàt deretu a sa tanca. Sa màchina si fut infoxada luegu e Pietro dd’iat lassada in mesu de su ludu e iat sighìu a pei.

“Cristu! Cristu!” tzerriàt. “Custu nou! No fiant custus is acòdrius! Bocìri nou! Bocìri nou!”

Sa pròia ddi segàt sa faci. Iat lassau su mori tropu ludosu po sa ‘ia, e illuegu fut torrau a su mori. Fut artziau a su cucuru e in pitzus si fut firmau. No nci dda faiat prus. Iat cumentzau a assupai. Si fut ingenugau e cun feli si fut acafau a s’erba sciusta. Iat artziau sa faci in artu i fut abarrau a buca oberta asuta de s’àcua. Fut arrenesciu apustis a si ndi pesai e si fut lassau andai ororu de su mraxini, a s’atra parti.

 In bàsciu ddu iant frimau duus carabineris armaus de mitra. Illuegus ddu iant acumpangiau a su medau. Aintru, a su cobertu, in su locali aundi beniat acorrau su bestiàmini nci fiant atrus duus carabineris e su maresciallu e tziu Micheli cun sa pipa studada in buca. In terra, allumiau de is farus de sa camioneta, asuta de unu incerau, nci fiat su piciocheddu mortu.

“E custu, chini est?” at domandau su maresciallu, castiendiddu de acanta.

“Ddi nant Pietru, maresciallu” tziu Micheli at fatu cun sa manu. “Non nc’intrat. Est su serbidori miu.”

 http://www.luigiladu.it/

(1^ premio Sezione Prosa in lingua Sarda – Concorso Letterario “Anselmo Spiga” VIII edizione – San Sperate, 31 Luglio 2011)

Commenti sono sospesi.

RSS Sottoscrivi.