Categoria : lingua/limba

Sas bùglias de Rusignolu di Minnia Pani

Rusignolu fit un’òmine artu, lanzu che corru,chi pariat una coitza de unu foete, isse faghiat su carzeraju, fit grasciosu in s’ arrejonu e modosu a fàghere tantas buglias.

Non naro chi fin totu afinadas, ma tzertas bortas fin agabbadas e a segundu de sa situatzione chi ‘enian fatas, bi nd’aiat de si lodurare de su risu.

E tantas bias li mancaiat su materiale pro pòdere agabbare su trabàgliu e tando lu deviat comporare in sas butegas de sa ‘idda, ma ogni ‘orta chi intrait in sas butegas chircaiat àteras cosas, chi no istaian ne in chelu e ne in terra, isviolende sas dischentes, ma poi a sa fine comporaiat su chi li podiat servire pro che pòdere agabbare su trabàgliu comintzadu.

Una die est intradu a sa ‘e Piripòporo, fit una butega chi ‘endian tela a prammos siat linu, cotone e linu de tela de domo, in pius limetas, cordeddas, e filos a carrùciu biancu e nieddu. Intrat in custa butega e narat “ Saludu a totu”. E Lughia sa dischente rispondet “Saludu a bois puru tziu Rusigno’, in d-ite bos poto agiuare?

“So ‘ènnidu a preguntare si bos sun arrividos cuddos liberitos profumados cun sas fèminas nudas, in posa non naro nudas, ma ne bestidas e ne nudas, pruite fintzas a pagas dies faghet las bendian fintzamentas in sos barveris e como no las benden pius e m’an nadu chi las bendides in custa butega.

Lughia li rispondet “Nois de custas cosas non nde tratamus, però las podides agatare in s’ istancu chi ‘enden giornales e liberos ma, si proades in cue a dae in antis, si podet dare chi tziu Cembrana siat frunidu de custas cosas.

“Nono, nono, bi so già andadu e mi nd’at imbiadu a inoghe.

Deo però apo totu su tempus pro isetare magari si abberis de cussos calascieddos calicunu b’at at èssere”.

Intantu Rusignolu si setzit in d-una cadrea e li torrat a nàrrere “Deo apo totu su tempus intantu chi los chircas.”

Lughia cando ‘idet custa fizilia chi cust omine non si che cheriat andare lu fit leende pro un’ òmine non sincheru de tzelembros.

Intantu Lughia intrat a un’àteru aposentu ue bi fit su padronu de sa butèga, e l’ ispiegat chi tziu Rusignolu fit sètzidu isetende custa merda de liberitu profumadu.

Tando sa padrona essit a fora cun totu sos sete demònios e li narat “Ma ite est custa cosa? A si podet ischire ite ti faghet bisonzu?”

E Rusignolu chentza s’ iscumpònnere li rispondet “Tando mi das tres metros de cordedda in colore de chijina pruite devo orizare sas iscarpas de Segnora Giustina Bichisoddu”.

Pirìpoporo s’abbàidat a Lughia e la fissat in cara e pariat fintzamentas chi su padronu no la cheriat crèere a Lughia, pruite giughiat sa cara ruja increbbuddida comente una sindria de masaustu.

Però a Lughia che li sun pigados totu sos pipiriolos, pariat chi l’ aiat punta un’arza: si girat a boghes a Rusignolu e lu rimproverat de goi: “Bois sezis unu male protzedidu, facillante chi no sezis àteru, bos sezis proadu in s’ iscuja de unu libereddu profumadu, malaìtu e foscigadu chi siedas.”

Intantu si ponet in busciaca sa cordedda e si ch’ andat.

Ma a Rusignolu no l’est bastada custa bùglia, difatis intrat in d-un’àtera butega e a ue intrat….? A sa butèga de Segnora Madalena de Campus chi ‘endiat cìpria, profumos,colores a tìnghere sas laras de ogni ispètzias de calidade.

In cue puru bi fit sa dischente pro dispaciare sa zente, Caderina fit su nùmene sou.

Rusignolu intrat e totu cuntentu saludat de goi sa dischente “Saludu a totu su mundu e finas a tie Caderi’!..”

“Saludu a bois – rispondet Caderina – iscommito chi devides fàghere carchi regalu a muzere ‘ostra .”

“No!..so ‘ènnidu pro un àtera cosa, m’an nadu chi sezis bendende cussos libereddos profumados cun sas fèminas in posa, non naro nudas, ma ne bestidas e ne nudas, fintzas a pagas dies faghet, los daian comente istrinas in sos barveris, ma como no nde sun dende pius e tando faeddende cun amigos, m’an nadu chi las bendides finas inoghe”.

“Nois – li narat Caderina – tratamus cosas diversas, las podides agatare in s’ istancu in cue mi’!..in sa ‘e tziu Cembrana.”

“Como mi ses nende de custa manera, eo no apo presse, no apo nudda de fàghere, apo totu su tempus netzessàriu, mi setzo e t’aiseto, in carchi iscatuledda già bi l’ as agatare calicunu, forroja, forroja, eo intantu aiseto.”

Caderina de cust’òmine non nde podiat fagher ne tzau e ne tzou, lu fit leende pro una pesona isimpre.

Intantu chi isse fit setzidu isetende, Caderina atraessat una tenda e a parte de intro bi fit sa padrona Segnora Madalena chi fit una fèmina arta e robusta cun d-unu portamentu de importàntzia.

E Caderina li narat “Fora b’est Rusignolu chi cheret su liberitu de sos barveris, est sètzidu e non si che cheret andare.”

“Su liberitu de sos barveris? ” li narat Segnora Madalena, “emmo Signora Madale’ pesso chi sian cussos liberitos chi b’est fintzamentas su calendarieddu cun sas fèminas in posa, feminas gai mi’…… !! Signora Madale’ ”.

“No at èssere su tzaravàgliu chi signat su tempus?”

“Nono, bi lu so nende ite cherzo”.

Tando Segnora Madalena nd’essit dae intro de sa tenda, si presentat manna-manna, a dae in antis de su bancone, cun sas manos in fiancos a tipu de broca e li narat “It’ est custu intrùgliu chi m’est nende Caderina, e tando, a si podet ischire ite balla cheres?”

“Duncas – rispondet Rusignolu – cheria una ampullita de Colonia Tosca, sigomente so fatende sas iscarpas de istratzu a Signora Giustina Bichisoddu, prima so andadu a sa ‘e Piripòporo e apo comporadu sa cordedda pro las pòdere orizare e duncas sa colònia mi servit pruite, una ‘orta finidas bi che las cunsigno e tando las cheria profumare cun su profumu Tosca, chi est una colònia meda delicada e gai Segnora Giustina Bichisoddu già si nd’est allegrada, in pius restan profumadas pizu pro pizu, che-i sos liberitos de sos barveris.”

Caderina si girat a Segnora Madalena e li narat “Signora Madale’ cust’ òmine est un’arga de muntonarzu….. e liberitu, e cordeda, e iscarpas de istratzu, solu una persone isimpre podet arrejonare de custa manera.

Si si presenterat un’àtera ‘orta già bi lu fato assaboriare ‘ene su profumu de su liberitu, a colpos de fuste… poi s’ at a nuscare sos marcos biaitos”.

“Caderi’ – narat Rusignolu -ti cheria fàghere una bùglia e tue non l’ as cumpresu”.

“Però Segnora Madale’, de goi est pròpriu a isviolare sa zente chentza contu e chentza cabu, custu pro me est pròpriu unu macu in deleu.”

 

http://www.luigiladu.it/

 

 

Commenti sono sospesi.

RSS Sottoscrivi.