Sa Sabientzia,capitulu 5m traduida in sardu, dae Maria Sale, poetessa de Tzaramonte

Custu liberu, s’ultimu de s’Antigu Testamentu, sos esegetas narant chi esserat iscritu dae su 50 a su 100 primma de Christu e faeddat de sos novissimos, de su ch’at capitare a sa fine de su mundu.

 

SABIENTZIA – CAPITULU 5

1) Tando su giustu at a istare cun fide manna a car’a pare cun sos chi l’an opprimìdu e an dispretziadu sas dòlimas suas.

2) Totu custos, bidendelu, an àere timoria e meraviza pro sa salvesa sua chi no isetaian.

3) Penetìdos, an a narrere tra issos, pianghende, cun s’anima in turmentu:

4) Accollu su chi una ‘olta nos leaimus a risu, su chi, maccos, leaimus a beffa, cretende sa vida sua unu macchine e sa morte sua infamadora.

5) Pruite como est cunsideradu tra sos fizos de Deus e cumpartit sa sorte de sos Santos?

6) Amus duncas traviadu caminu da-e sa veridade, sa lughe de sa giustiscia no at brilladu pro nois, ne mai pro nois s’est pesadu su sole.

7) Nos semus consolados in caminos de male e de perdiscione, amus atraessadu logos redossos chi no benin a bene, ma no amus connotu s’àndala de su Signore.

8) Cale profetu amus tentu in sa mannosìa nostra? E ite nos at battidu sa ricchesa cun su èssere barrosos?

9) Totu custu est passadu che umbra e che notiscia fuiditta;

10) che unu navìu chi trapat s’unda abolotada, chi passat e no lassat tratta peruna, ne sinnu in mesu s’abba;

11) o che puzone chi ‘olat in s’aera e no s’agatat sinnu de su currere sou, pruite s’aria lezera, iscutinada cando la toccan sas pumas, e ispaccada dae s’ìmpidu crispu, est atraessada dae sas alas in movimentu ma poi no si b’agatat sinnu de su passazu sou;

12) o comente cando, tirada sa fritza a sa mèria, s’aria s’ispaccat e torrat luègo subr’a issa e gai no si podet distinghere su tragittu sou:

13) gai nois puru, puntu naschidos, semus gia isparidos, no amus àpidu sinnu perunu de poder mustrare virtudes, semus istados cunsumidos dae sa malidade nostra”.

14) S’isperantzia de s’eretigu est che pula ‘olende in su ‘entu, che ispuma lezera in sa tempesta, che fumu si la gighet su ‘entu, e isvanit, che-i s’ammentu de s’istranzu de una die ebbia. Distinu gloriosu de sos giustos e cundenna de sos eretigos

15) Sos giustos invece viven sempre, sa ricumpensa insoro est in su Segnore e s’altissimu, a issos, los tenet contu.

16) Pro custu an a retzire una corona reale meravizosa, unu diadema dae manos de su Segnore, ca los at amparàre fatendelis de iscudu cun su bratzu e cun sa manu dresta.

17) Issu at a leare pro armadura su coidadu sou e at armare su mundu pro castigare sos inimigos,

18) s’at a bestire de giustiscia comente coratza e s’at a ponnere pro elmu unu giudisciu chi no faddit,

19) at a leare pro iscudu una santidade chi no si podet binchere,

20) at arrodare s’ira sua crudele comente ispada e-i su mundu at a gherrare cun issu contr’a sos iscabados.

21) An a tzoccare dae sos tronos sas fritzas de sos rajos chi no faddin, e che dae arcu tiradu, dae sas nues, no an a faddire sa mèria,

22) dae sa frunda an a èssere tirados ranos de randine garrigos de dispretziu. S’at airare, contr’a issos, s’abba de su mare e- i sos rios los den coberrere chentza piedade.

23) s’at a iscadenare contr’a issos unu ‘entu furiosu, los at a isperdisciare che una temporada. S’ingiustiscia at a faghere deserta sa terra e sa malidade nd’at a bettare dae tronu sos potentes.

Testo in lingua italiana

Sapienza – Capitolo 5

[1]Allora il giusto starà con grande fiducia di fronte a quanti lo hanno oppresso e a quanti han disprezzato le sue sofferenze.

[2]Costoro vedendolo saran presi da terribile spavento, saran presi da stupore per la sua salvezza inattesa.

[3]Pentiti, diranno fra di loro, gemendo nello spirito tormentato:

[4]«Ecco colui che noi una volta abbiamo deriso e che stolti abbiam preso a bersaglio del nostro scherno;

giudicammo la sua vita una pazzia e la sua morte disonorevole.

[5]Perché ora è considerato tra i figli di Dio e condivide la sorte dei santi?

[6]Abbiamo dunque deviato dal cammino della verità; la luce della giustizia non è brillata per noi,

né mai per noi si è alzato il sole.

[7]Ci siamo saziati nelle vie del male e della perdizione; abbiamo percorso deserti impraticabili, ma non abbiamo conosciuto la via del Signore.

[8]Che cosa ci ha giovato la nostra superbia? Che cosa ci ha portato la ricchezza con la spavalderia?

[9]Tutto questo è passato come ombra e come notizia fugace,

[10]come una nave che solca l’onda agitata, del cui passaggio non si può trovare traccia, né scia della sua carena sui flutti;

[11]oppure come un uccello che vola per l’aria e non si trova alcun segno della sua corsa, poiché l’aria leggera, percossa dal tocco delle penne e divisa dall’impeto vigoroso, è attraversata dalle ali in movimento, ma dopo non si trova segno del suo passaggio;

[12]o come quando, scoccata una freccia al bersaglio, l’aria si divide e ritorna subito su se stessa e così non si può distinguere il suo tragitto:

[13]così anche noi, appena nati, siamo già scomparsi, non abbiamo avuto alcun segno di virtù da mostrare; siamo stati consumati nella nostra malvagità».

[14]La speranza dell’empio è come pula portata dal vento, come schiuma leggera sospinta dalla tempesta, come fumo dal vento è dispersa, si dilegua come il ricordo dell’ospite di un sol giorno.

Destino glorioso dei giusti e punizione degli empi

[15]I giusti al contrario vivono per sempre, la loro ricompensa è presso il Signore e l’Altissimo ha cura di loro.

[16]Per questo riceveranno una magnifica corona regale, un bel diadema dalla mano del Signore, perché li proteggerà con la destra, con il braccio farà loro da scudo.

[17]Egli prenderà per armatura il suo zelo e armerà il creato per castigare i nemici;

[18]indosserà la giustizia come corazza e si metterà come elmo un giudizio infallibile;

[19]prenderà come scudo una santità inespugnabile;

[20]affilerà la sua collera inesorabile come spada e il mondo combatterà con lui contro gli insensati.

[21]Scoccheranno gli infallibili dardi dei fulmini, e come da un arco ben teso, dalle nubi, colpiranno il bersaglio;

[22]dalla fionda saranno scagliati chicchi di grandine colmi di sdegno. Infurierà contro di loro l’acqua del mare e i fiumi li sommergeranno senza pietà.

[23]Si scatenerà contro di loro un vento impetuoso, li disperderà come un uragano. L’iniquità renderà deserta tutta la terra e la malvagità rovescerà i troni dei poten

Commenti sono sospesi.

RSS Sottoscrivi.