Categoria : lingua/limba

S’abboju in su mare de Minnia Pani

 

 

Tantas cosas in sa vida de ogni die si podent suprire comente unu trastu cando est betzu no nde comporamus unu nou o puru cando non funzionat una lampadina pruite s’est guasta la podimus suprire noa, podimus finas suprire unu cumpagnu de traballu cando custu est in fèrias e gai tantas e tantas àteras cosas.

Però bat cosas invìsibiles chi non si podent bìdere e non si podent suprire. Difatis custu contu est una metàfora, e cantas bias nos semus dimandados dada sa crudeltade… chi non rispetat a nisciunu, e tanta zente l’aiat chèrfida agatare pro li nàrrere: tue ses ispietada, e no as rispetu de sa vida de sos viventes, de custu mundu siat giòvanos e pitzinnos minores chi no ant connotu sa bellesa de su vìvere.
Ma nois totu comente nos l’immaginamus, Ite fisionomia podet àere custa pessone, chi pessone no est, issa est invisìbile e non rispetat a nisciune. E no esistit perunu èssere de sa terra chi si podet sostituire a issa.
E cun s’immaginatzione apo cumpostu custu contu descriende sos connotados s’upa e sa figura, sas ojadas, sas sigaretas pipadas, sa bricicleta, su piòere chi tramandat un’atufu de sos pilos, e àteros particulares fantasiosos. Difatis s’àtera die aia un’abboju ma deo no mi so presentada.
Non creo chi si siat ofesa pruite têt àere agatadu calecun’àtera persone cun sa cale chistionare, siat de issa e de su traballu sou. Issa de me non nd’aiat bisonzu de faeddare de cosas chi deo già ischia.
Pruite so una persone comente tantas e so crèschida cun s’idea chi su traballu de sa morte siat de pònnere a drommire cussas pessones chi ant assaboriadu sa vida a isumèscia e sunt tropu istracos.
Non b’at nudda de malu in totu custu. Sa die chi mi fit ispetende in su mare deo però non bi so andada a l’abbojare, intro de s’intragna giughia su rimorsu chi l’aia traita.
Mi la immaginaia abbetiada e fumende una de sa tantas sigaretas, chi poi cussa non fit de tzertu s’ùltima, chi su fumu li podiat incoronare cussa cara iscolorida assimizante a una bellesa de unu retratu isbiadidu antigu.
Giro sos ojos a terra e in sa rena bido unu fiore biancu assimizante a unu lizu.
Tando nde l’apo boddidu pro bi lu regalare, ma s’est in presse allizadu. E pro un’iscuta mi so abbista chi li fia furende su trabàgliu.
E apo pessadu chi aia bochidu unu fiore e intro de coro meu pessaia: non devet èssere solu issa sa reina! Su fiore bi che l’apo lampadu in su mare, isperende chi s’abba de su mare li torraiat sa vida. Sas undas de su mare lu giogulaiat ispinghende chelu e trajinende-lu a lentu, a lentu, a tesu.
Su sole fit impresonadu dae sas nues nieddas de sas aeras càrrigas de abba, e comintzeint a isfogare, pioende a bìrridu. Issa no aiat riparu e in s’aera, sùbitu s’est ispartu un’atufu de sos pilos suos infustos.
Sa sigareta si nde fit dèvida istudare, e sos ojos suos su matessi. Sa mùida de su piòere in sas gangas m’abbudronaiat sa salia, pessaia a issa e a su fiore chi aia bochidu. Timia de àere traitu unu misteru, difatis fia timende.
Mi pariat chi fit imbentada comente fit issa.
Su fiore non podiat torrare in bida deo custu già l’ischia, ma su mundu, mai e poi mai, aiat atzetadu sa nàschida de un’àtera morte.
E issa m’aiat odiadu fintzamentas a s’eternidade.
Mi l’immaginaia coberzende-si sas palas cun d-unu isciallu nieddu, assaccarrende-si pro su fritu de sa soledade, pruite issa si cheriat semper in cumpagnia, custu pessaia!…
Pessaia a sos pilos suos brundos apamentados de amargura e sa cara bianca che-i sa chera, assimizante a una pupia de istratzu niedda, cun sa cara de portzellana.
La immaginaia de gai, e fissaia cussu fiore chi aia assachiadu, intantu si che fit istejende bantzigadu dae sas undas de su mare.
Pro cantu tempus ancora m’aiat ispetadu?… Deo non bi fia andada de tzertu a s’abboju sou; però un’àtera ojada mi l’aiat dada pro s’ùrtima ‘orta. Intantu, deo pessaia a su fiore e a su tràgicu destinu chi l’ aia dadu.
Intantu so torrada in segus e apo imbucadu unu tirighininu fintzamentas a s’istrada, issa tando aiat leadu sa bitzicleta e fit torrada a su traballu de ogni die.
Ma fit pioende a bìrridu e s’abba l’apesantiat sas alas e apo pessadu chi sos frenos de sa bitzicleta non li frenaiant e la podiant pònnere in perìgulu e chi nde podiat rùere, cun su mantessi silèntziu de su fiore chi aia betadu in su mare.
Tando li fit bènnidu a mancare s’alenu e su respiru sou l’aiat lassada pro semper. E deo…! Fia istada s’ùnica e sola morte possìbile.
Su fiore chi ‘ochidu m’insinzaiat su caminu nou, e proaia amargura pro cussu fiore allizadu chentza vida. Però deo mi la immaginaia sètzida in domo sua in una conchedda manna iscurosa a su seguru.
Tando apo leadu una detzisione: mi che devia fuire da ue fuit issa e dae su fiore chi aia ‘ochidu. E pighende in su caminu chi aia imbucadu, no aia mai pòtidu pessare de ‘idere cussu fiore totu infustu de sale, dende ornamentu a sas tritzas ramadas de una pisedda sètzida in d-una rocca mirende su mare.

http://www.luigiladu.it/

 

 


Commenti sono sospesi.

RSS Sottoscrivi.