Categoria : narrativa

Su contadu ‘e sos mannos de Ciesse (Casu Salvatore?)1949

No fit un istincu de santu , tiu Nigola, ma nemmancu fit incartadu a su dimoniu.

Certu fit omine furbu, ammaliziadu, tramposu e diffidente, conseguenzia naturale de un’inteligenzia paschida in ambiente paesanu intrecidu de malevolenza, trassas e buffonaturas. Tiu Nigola haiat un’isprindula pro gantu agrizu tipicu de s’homine campagnolu pius suggettu  de ogn’ atere  a s’ingannu e a sa beffe. Faghiat effettu fina a cando non faeddaiat, ca una  buffonatura si la leggiat in sos ojittos aguzzos, imbrigliados in duas rezzas de incrispas. Sa sorte si divertiat issa puru a lu contrariare: niuna cosa li curriat a bessu giustu.

Ultimamente, tiu Nigola, s’haiat concordadu una ‘inza chi podiat servire de modellu. Iscavada a totu puntu, piantada in quadratura, rezintada a mur’aurdu ben’imberritadu de calarighe, cun giaga rinforzada a fil’ispinosu, sa inza si podiat considerare un’opera de arte. Issa vi collocada in logu riparadu da ogni entu e in terra de bona salia.

Ma o pro su troppu asciuttore, o pro sa nèula, o pro sa randine o pro su fogu , o pro custu o pro cuddu, a s’acra de sa innenna restaiat a su pover’omine sa sola sodisfazione de si poder isfogare cun frases agras, chi già dae  meda li balenaian in sos ojittos aguzzos.

Cuss’annu fit bennidu su turnu de sa puzonina. Su puppujione pintu ne fit piscadu! Inutilmente, tiu Nigola, haiat impennacchiadu a mammuttone ogn’alvure, ogni palu disponibile, inutilmente haiat anghindadu sa inza de girandulas de ischiria o de ateros complicados ingredientes  de ferula; inutilmente haiat suspesu lamones sonantes e bidros lughentes, inutilmente haiat postu in motu matraculas e atteros aggegios rumorosos. Sa puzonina s’appilliat oramai finza a isse.

Calchiunu de su ighinau, de cussos chi han sempre rimedios seguros pro sos male anzenos, fit resessidu a che li ficchire in conca chi sa puzonina si podiat ‘aldiare in una manera sola “sas peraulas”.

S’omine de campagna, diffidente in dogni cosa, est meda sensibile a zertos manizzos. Guai a ponner in dubiu su valore de sa comparìa pro mantenner in rispettu sìae.

Un  unguentu pro fagher passare sas buas de sa tudda! Una pedra ispeciale pro isperder su lampu! E pruite non creere in sas meighinas de sas puzones?!

Tiu Nigola, posca de b’haer bene pensadu, dezidesit  de ricurrere a su consizu de babbai Giuacchinu, omine sofista coment’ isse, ma de bonas operas e de bonu coro, e senza perder  tempus andesit a li fagher una visita.

S’incontru de custos omines cominzesit cun sa solita ischermaglia de suspos, de balzigas, de istoccos derettos e indirettos, de peraulas sibillinas, chi serviant a un’ e a s’ateru de esplorazione. Infine, a forza de morigare de abiles iscaltos, de torradas repentinas, resessiti a incanalare  s’argumentu de sa puzonina. A custu puntu babbai Giuacchinu, s’istringhet sas manos in segus; diventeit seriu, pensosu, quasi affliggidu totu su chi tiu Nigola li fit nde, e lu  lasseit cantare propriu finz’a fundu. Posca cun  unu suspiru mannu neseit chi pro sola forza de amicizia  fit dispostu a li dare in manu su remediu disizadu. Però, bi cheriat una cosa: sunessi una de sas tantas puzonas distruidoras de sa inza  deviat esser tenta e battida ‘ia in podere sou.

Tiu Nigola, perdida sa solita agrura, si dispideit in presse dai su sazerdote , non senza l’haer fattu cunmprendere chi si diat esser ammentadu de isse in occasione de s’assazu de su inu nou, e si che torreit in sa inza carrigu de giobos, trappulas, biscu,  gabias e ateros truccos. E cominzesit sa cazza. Pariat goi sa puzonina connoscherat a perfezione totus sos meccanismos de aucupiu, tanta fit s’abilidade in su los ischivare. A sa fine de sas tres dies, finalmente, un’istullu ponzesit su pé in d’una trappula e benzesit in podere de tiu Nigola.

Cuntentu che ciciri, l’inserresit in d’unu mojolu de oltiju e che lu portesit derettu a s’ala ‘e babbai Giuacchinu. Pariat chi sa die non fit proprizia pro cust’ultimu… O un’iscusa o s’atera,  fattei imbarare a tiu Nigola fin’ a su sero. Ma in ultimu si dezidesit a li dare udienzia,

-Benide, compare.- Nesit

-Dademi, su puzone e osservade attentamente totu su chi fatto!-

Leesit s’istullu a sas duas ancuzzas cun d’una manu e li eteit s’atera   a su tuju cun su poddighe mannu e s’ala e su attile, poi, cun grande energia giresit e tiresit sas ancuzzas. Su puzone movesit apena sas alas , poi restesit rendidu in manu de babbai Giuacchinu.

Tando custu chettesit su puzone cun grande solennidade a pes de tiu Nigola e li nesit fissendelu :

– Como compare torradeche a sa inza e a totu sos puzones chi bi enin faghideli su giogu chi eo apo fattu a custu. Hazis a bider   chi no bi nd’a benner pius!-

A tiu Nigola, custa olta non nde li esesit mancu dae sutta solu dae sos ojittos aguzzos isperiet , un’allampizzada più significativa de un’irruilu!

Dae S’Ischiglia de Santu Antine  de su 1949

Commenti sono sospesi.

RSS Sottoscrivi.